در هر جامعه ای درصد قابل توجهی از کودکان ونوجوانان نا خواسته خودشان را در حصاری از کمرویی زندانی می کنند وشخصیت واقعی وقابلیت ارزشمند ايشان در پشت ابر های تیره کمرویی، ناشناخته می ماند.چه بسیار دانش آموزانی که به دلیل کمرویی استعداد های خود را بروز نمی دهند ودرون خود آن ها دفن می کنند. 

گوشه گیر با یک سلسله علائم متعدد وبه هم پیوسته همراه است.گوشه گیر چون مشکلاتش را نمی تواند در عالم واقعیت حل کند به تخیل فرو می رود وبه خیال بافی می پردازد. 

طرز تفکر ما درباره خودمان تاثیرات شگرفی برتمام جوانب زندگی ما دارد.افرادی که برای خویشتن ارزش قائل هستند به تقویت کننده های اجتماعی وستایش های دیگران وابستگی ندارند .زیرا آموخته اند چگونه بهترین دوست خود وبزرگ ترین مشوق خویش باشند. 

کودک کمرو نیاز دارد تا احساس کند عضو باارزش یک یا چند گروه است. معلم آگاه باید توجه داشته باشد که کودک کمرو وخجالتی نیز دارای توانایی ها وشایستگی های ویژه ای است که با راهنمایی وتشویق می توان آنها را در یک فعالیت گروهی به کار گرفت. 

بسیاری از افراد کمرو وخجالتی فکر می کنند که مشکل آن ها غیر قابل حل است در حالی که چنین نیست وبا به کار گیری روش هایی مانند این که درباره خودشان مثبت فکر کنند واهداف معناداری که دستیابی به آن نیازمند پشتکار وخلاقیت باشد تعیین کنند. ونقاط قوت وضعف خود را بشناسند واهداف خود را برپایه آن تعیین کنند وبه ارزیابی خود بپردازند.بنا براین مشکل آن ها قابل حل است. 

راهکارها:1-واگذاری مسؤلیت به دانش آموز کمرو توسط معلم مانند به عنوان نماینده کلاس انتخاب کردن.

2-تشویق کردن وپاداش دادن به مناسبت های مختلف مانندمشارکت وپاسخ دادن به سوال ها یا نمره خوب گرفتن. 

3-بردن این دانش آموز به گردش های علمی واردو ها وفراهم کردن زمینه برای تعامل هر چه بیشتر اوبا دیگران. 

4-اگاهی دادن به فرد کمرو برای انتقاد پذیر بودن واحترام به نظر دیگران. 

5-دعوت کردن از یک مشاور خوب برای صحبت کردن با این دانش آموز.