امروزه، آموزش عالی در دنیا محور عقلانیت، رشد، بالندگی و توسعه علمی جوامع است. در واقع، نظام آموزش عالی از طریق تربیت نیروی انسانی متخصص و گسترش مرزهای دانش و فناوری و بازتولید فرهنگ، مهمترین بستر توسعه و پیشرفت جامعه در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و فناوری محسوب می شود. در طی بیش از سه دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نظام علمی کشور در دو بخش توسعه کمی و کیفی، پیشرفتهایی داشته است. بر اساس آمارهای منتشره از سوی نهادهای متولی مانند مرکز آمار ایران و وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، تعداد مؤسسات آموزش عالی، پژوهشی و فناوری به بیش از 3000 مؤسسه، تعداد دانشجویان به بیش از 4/8 میلیون نفر و تعداد اعضای هیئت علمی به حدود 70 هزار نفر، افزایش یافته است. با توجه به مراتب کمیت گرایی در کلیه حوزه های عتف، دانشگاهها و مؤسسات پژوهشی برای رسیدن به اهداف خود با چالشها و مسائل مختلفی رو به رو هستند. مشکلات فرهنگی در دانشگاهها، گسترش بی رویه دوره های آموزشی، پایین آمدن کیفیت آموزش و تدریس، به روز نبودن و کاهش سطح کیفی اعضای هیئت علمی، عدم تناسب محتوا و برنامه های درسی با نیازهای روز جامعه، کاهش شأن دانشگاه و انسان دانشگاهی، عدم هماهنگی بین دانشگاهها با جامعه، پایین بودن سطح دانش، بینش و توان دانش آموختگان، افزایش نرخ دانش آموختگان بیکار و جویای کار، فقدان هدفگذاری مبتنی بر نیاز و نبود فرصتهای برابر از جمله مسائل راهبردی هستند که دانشگاهها، مدیران و برنامه ریزان آموزش عالی با آن رو به رو هستند (ویراست نخست نظام جامع نظارت، ارزیابی و تضمین کیفیت علوم، تحقیقات و فناوری، 1395: مقدمه).